یا والقمر! والشمس! مزمّل! اباالفضل!            ای قـبـلـه گـاه شاعـر بـیـدل اباالفضل!
الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل!            یا دائم الفضلِ عـلـی السائل اباالفضل!

تو صاحـبم هـستـی و من تنهـا رعیت
پـابـوسـی‌ات را کـرده‌ام با شعـر نیـت
ای حـضرت عـیسی مـسیح ارمنـی‌ها            ای دسـتهـایـت دسـتـگـیـر اهـل مـعـنـا
یـا کـاشـف الـکـرب تـمـام اهـل دنـیــا            یـا عَـمّـی الـعـبـاسِ فــرزنـدان زهــرا
ای ربّ این پـیـمـانه‌ها، بـاب الحـوائج
ای پـیـر سـقـاخـانـه‌هـا، بـاب الحـوائج
تـنـدیـس تـقــوا و وقـار و اسـتـقـامـت            ای بــرگـۀ سـبـز عـبـورِ از قــیــامـت
دست بـلنـد تـوست، اسبـاب شـفـاعـت            آری قـسـیـم الـنـار و الجـنّـه، نگـاهت
جاری ز سر انگشت تو آب حیات است
بوسه زدن بر دست تو از واجبات است
ایـن پـیـنـۀ پـیـشـانی تـو یـادگـاریـست            بین تو و معبود تو هر شب قراریست
ماه عـشیره معـنی شب زنـده داریست            سجـادۀ تو ساغـر مـی هـای جـاریست
روی تو جلوه بر رخ مهتاب داده است
اشک تو بوده نخـلها را آب داده است
اخم تو خشم حضرت پروردگار است            ابـروی تو تکـرار تـیغ ذوالفـقار است
این چرخش شمشیر یک حمزه تبار است            گفتی: أنا العباس، لشگر در فرار است
از مـیـسره تـا میـمـنـه کـردی قـیـامت
کولاک کردی یک تـنه کردی قـیامت
تـا که عـلـم افـتـاد و دست تو قـلـم شد            زهـرا رسید و بـیـرق روضه علم شد
ذره بـه ذره از قــد و بـالات کــم شـد            قـد حـسین بن عـلـی پـیـش تو خـم شد
داغ تو را داده خـبـر تـا مـشـک پـاره
وا شد ز گـوش اهل خـیـمه گـوشواره